Prezentowany samochód to Śkoda 120 L, z typoszeregu 742, którego protoplastą była 1000 MB. Jego produkcję rozpoczęto w roku 1976, a zakończono dopiero po niemal 15 latach, co może jedynie świadczyć o dobrym odbiorze przez klientów.
Mimo że nie przypomina założyciela rodu, to pod względem mechanicznym konstrukcja została zachowana, oczywiście cały czas ewoluując.
W pierwszych powojennych latach Skoda bazowała na przedwojennych konstrukcjach, bo w ten sposób można było najszybciej i względnie niedużym kosztem uruchomić produkcję. Już w roku 1946 wznowiono montaż zmodernizowanego modelu Tudor, początkowo w wersji dwu-, a następnie czterodrzwiowej. Jednak z góry było wiadomo, że auto jest na tyle przestarzale, że nie da się na nim opierać kolejnych modeli.
Przystąpiono więc do projektowania zupełnie nowego modelu o fabrycznym oznaczeniu 440. Prototyp tego samochodu wyjechał na drogi pod koniec 1953 roku, a seria próbna, pod nazwą Spartak, została zaprezentowana władzom państwowym podczas obchodów święta 1 maja w roku 1954. Pierwsze prototypy były napędzane niewielkim silnikiem zaadaptowanym ze Skody Popular, jednak do produkcji seryjnej skierowano odmianę z nieco większym silnikiem 1098 cm3, zapewniającym tym samym lepsze osiągi wozu. Na bazie tego modelu powstał model 450, z którego zrodził się przepiękny dwudrzwiowy kabriolet — Felicia.
Tak długo wyczekiwana nowość — model 1000 MB miał tendencje do przegrzewania się jednostki napędowej. Chłodnica umieszczona tuż obok silnika z tyłu pojazdu po prostu nie była w stanie odprowadzać takich ilości ciepła.
Jednak te niedoskonałości nie mogą przysłonić faktu, że model 1000 MB, jako pierwsza Skoda z jednostką napędową umieszczoną z tyłu i samonośną konstrukcją nadwozia, był konstrukcją przełomową w wieloletniej historii marki.
Taka koncepcja samochodu zagościła w zakładach na wiele lat i od niej wywodzi się wiele kolejnych modeli Skody — od 105 do 135 w dużej liczbie odmian i mutacji. Cały czas jednak trzymano się pierwotnej ideologii 1000 MB — niewielki czterocylindrowy silnik zabudowany z tyłu samochodu. Taki układ pozwalał na umieszczenie w aucie aż dwóch bagażników (trochę jak w VW Garbusie) — z przodu pod maską i z tyłu między silnikiem a oparciem tylnej kanapy. Inżynierowie Skody przez cały okres produkcji tych aut walczyli z opisanym wcześniej problemem układu chłodzenia.